'Latarnia Morska i Zapasowy Punkt Kierowania Ogniem - Hel'

     Pierwszą latarnię morską na Helu wybudowano już w roku 1826, a jej otwarcie miało miejsce 1 sierpnia 1827 roku. Wieża latarni miała przekrój okrągły, o wysokości 42 metrów. Była ona zasilana olejem rzepakowym. W 1926 zainstalowano tam lampę naftową (palnik Arganda) z czterema soczewkami. W roku 1929 latarnię otynkowano i pomalowano w biało-czerwone pasy. W 1938 zainstalowano na latarni żarówkę elektryczną o mocy 3000 W. W czasie obrony Helu, latarnia została wysadzona w powietrze 19 września 1939 roku przez polskich saperów, dla utrudnienia celowania niemieckiej artylerii. W roku 1942, w czasie okupacji niemieckiej latarnię odbudowano. W roku 2001 latarnia przeszła remont.

     Latarnię z 1942 roku wybudowano około 10 metrów na południowy wschód od fundamentu pierwszej latarni z lat 1826–1939. Do czasu remontu z 2001 roku, miejsce po fundamencie starej latarni było oznaczone kwietnikiem w betonowym murku, o zarysie fundamentu starej latarni, na trawniku przed nową latarnią. W ramach remontu w 2001 roku usunięto kwietnik, prowadząc przez niego nowy chodnik z kostki betonowej. Oznaczenia śladu po fundamencie latarni z 1826 roku wysadzonej w 1939 roku nie zachowano.

     Dane Techniczne jakie posiada Latarnia Morska na Helu:

- wysokość wieży to 41,50 m do górnej krawędzi radaru,

- wysokość światła 40,80 m n.p.m. 38.8 m n.p.m. według niemieckiego Spisu Świateł z 1944r. Od 2013 wysokość światła 39 m.,

- zasięg światła, 17 Mn (31,5 km),

- sektor widzialności światła, 151 – 102 stopnia,

- charakterystyka światła: izofazowe, światło 5,0 s, przerwa 5,0 s, okres 10,0 s.

 Na zdjęciu poniżej możecie zobaczyć jak latarnia wyglądała w poszczególnych latach.

     Zapasowy Punkt Kierowania Ogniem zbudowany około 1943 r. fundament po niemieckim radarze typu FuMO-214. Radar o zasięgu do 70 km służył prawdopodobnie do kierowania ogniem niemieckich baterii ulokowanych na Helu. W 1948 r. wykorzystano dogodną lokalizację i nadbudowano na nim niewysoką wieżę Zapasowego Punktu Kierowania Ogniem dla 13. Baterii Artylerii Stałej. Początkowo, do momentu oddania do użytku w 1952 r. pełniła funkcję jedynego stanowiska kierowania ogniem. Na szczycie zamontowano wtedy dalmierz stereoskopowy typu DM-4, później zamieniony na mniejszy DM-3 o bazie optycznej trzech metrów. Poniżej dalmierza znajduje się platforma Oficera Kierującego Ogniem, gdzie zanotowana była lorneta nożycowa dla obserwacji celu.

A tak prezentuje się Zapasowy Punkt Kierowania Ogniem na chwilę obecną.