Brama Brandenburska w Berlinie

Kolejnym symbolem niemieckiej stolicy jest Brama Brandenburska. Zaprojektował ją niemiecki architekt Carl Gotthard Langhans. Budowana po wojnie siedmioletniej, w czasach umacniania Prus, w roku rewolucji francuskiej została wzbogacona kwadrygą (rzymski wóz dwukołowy, zaprzężony w cztery konie obok siebie), która powoziła nagą wówczas Wiktorię - bogini zwycięstwa. Na biało pomalowana budowla nazywana została wtedy Bramą Pokoju. 

Wraz z berlińskim murem celnym, powstała w 1734 poprzedniczka Bramy Brandenburskiej, która służyła ówcześnie jako brama miejska na drodze biegnącej w stronę Brandenburga. W związku z rozbudowaniem muru, z rozkazu króla stworzono od podstaw nową bramę, która miała upamiętniać zarazem jego zmarłego niedawno poprzednika Fryderyka II, którego 'blask' miał spaść także na jego następców. 

Brama Brandenburska ma wysokość 26 m, szerokość 65,5 m i głębokość 11 m. Wybudowano ją w stylu wczesnoklasycystycznym z piaskowca łabskiego, który wydobywała berlińska firma kamieniarska. Została ukształtowana na wzór propylei akropolu ateńskiego. W bramie jest pięć przejazdów. Po obu stronach bramy znajduje się po sześć 15-metrowych kolumn w stylu doryckim z jońskim rowkowaniem. Bazy kolumn mają średnicę 1,75 m. Attyka i filary dzielące przejazdy są pokryte reliefami (płaskorzeźba), które przedstawiają między innymi czyny Herkulesa. W obu przybudówkach stoją wielkie posągi przedstawiające Marsa (staroitalski bóg wojny), chowającego miecz i boginię Minewrę z lancą. Obie rzeźby zostały wykonane przez Johanna Gotfryda Schadowa w 1792 r. Figury zostały zniszczone podczas II wojny światowej i zostały zastąpione w latach 1951-1952 kopiami wykonanymi przez zespół rzeźbiarski. Po obu stronach bramy od początku powstania budowli znajdowały się przybudówki dla straży i celników. Po zniesieniu Berlińskiego muru cłowo-akcyzowego na przełomie 1867-1868, przybudówki zastąpiono kolumnadami. Nowe kolumny komponowały się o wiele lepiej z bramą. 

Po bitwie pod Jeną-Auerstedt Napoleon zabrał kwadrygę do Paryża, gdzie zamierzał umieścić ją na stałe, nie doszło jednak do tego z powodu obalenia dyktatora. Po zajęciu Paryża generał Ernst von Pfuel został komendantem pruskiego sektora stolicy Francji. Właśnie jemu berlińczycy zawdzięczają powrót Wiktorii na Bramę. W 1814 została zapakowana i odesłana do Berlina, gdzie ją odrestaurowano. 

Wraz z likwidacją Muru Celnego rozebrano prawie wszystkie ówczesne bramy miejskie. Jedyną istniejącą po dziś jest właśnie Brama Brandenburska. Brama jako symbol Pokoju i Wolności od 3 października 1990 r, w rocznicę Zjednoczenia Niemiec, jest znowu w swej oryginalnej formie. Remont tej historycznej budowli trwał dwa lata. 

W latach 90. XX w. wielokrotnie prowadzono dyskusję na temat otwarcia Bramy dla ruchu drogowego. Głównym argumentem przeciw były zniszczenia jakie spaliny samochodów wywoływałyby w piaskowcu oraz fakt, planowano zamknąć Plac Paryski dla ruchu drogowego. Obecnie Brama jest zamknięta dla ruchu drogowego. Pojawiają się jednak propozycje, by wydawać za opłatą specjalne zezwolenia dla pojedynczych przejazdów. 

Brama Brandenburska widnieje na rewersach niemieckich monet euro o nominale 10, 20 i 50 centów. Znajdowała się także na rewersie banknotów  5-markowych ostatniej serii. 

Tym oto kończę krótką historię Bramy. Jest to zdecydowanie jedna z piękniejszych budowli Berlina.